Hodowany przez myśliwych dla myśliwych, nigdy wachtelhund nie był „psem pięknym”, przypominającym nieco niemieckiego wyżła długowłosego na krótszych łapach jak go dawniej opisywano. Ciągle jest to rasa rzadka, nieliczna. Jednak z pierwotnie uważanego za psa dla służby leśnej i do leśnych polowań dziś uznawany jest za psa wielo...jeśli nie wszechstronnego, a to już zasługa wielu pasjonatów tej rasy w tym z naszego regionu, uznawanego w Polsce za jedno z czołowych „ zagłębi ” tej rasy w Polsce.

Użytkowość:

W hodowli kładzie się główny nacisk na cechy związane z wielostronną użytkowością. Wybitne właściwości łowieckie czynią zeń wielostronnie użytecznego psa myśliwskiego. Pies ten ma wszystkie cechy płochacza.
Wachtelhund nadaje się przede wszystkim do pracy w lesie i wodzie gdzie czuje się jak przysłowiowy „SZCZUR WODNY” - używa się go również do pracy w polu, u nas bażant, gęsi. Nie ma wrodzonej stójki .
Pracuje doskonale zarówno w suchych gąszczach, jak i w szuwarach, wyparowując stamtąd zwierzynę z głośnym szczekaniem. Daje się łatwo ułożyć do pracy na farbie, przy czym albo oszczekuje, albo oznajmia znalezionego postrzałka.
Oprócz tego większość tych psów cechuje ciętość na wszelkie drapieżniki , psy te nadają się również do pracy w pędzonych miotach. Pies, który znajdzie w miocie czarnego zwierza daje natychmiast głos, a po ruszeniu dzików goni je zajadle oszczekując, często również atakuje zwierzynę w miejscu i trzyma ją do czasu nadejścia myśliwego. W przypadku wyjścia dzików po za miot nie goni ich uparcie na dłuższe odległości, lecz wraca w miot i dalej go przeszukuje. Płochacz niemiecki ma dużą zaletę - nie goni uparcie zwierząt, które na jego widok uciekają (jeśli jest nauczony respektownia zwierzyny)- woli atakować głosząc  zwierzęta, które stawiają mu opór, zabiegając od tyłu, by zmusić je do ucieczki lub osaczyć.
Wachtelhund dobrze znosi trudy polowań zimowych. Przy większej pokrywie śnieżnej nie męczy się tak szybko jak małe psy, a dzięki długiemu i gęstemu włosowi jest odporny na niskie temperatury.
Omawiając zalety Wachtelhunda nie należy zapomnieć o jego wrodzonym zamiłowaniu do aportowania - co czyni go nierozłącznym pomocnikiem myśliwego. Po właściwym ułożeniu powinien aportować nie tylko zająca ale również lisa.

 Wielkim pasjonatem rasy był kol. Zygmunt MEZIG któremu przypisywany jest pierwszy powojenny import przedstawiciela tej rasy do  Polski, na mazury. Wszystko wskazuje na to, że był to VITUS von der Urtel 302/66 ale z różnych względów weryfikacja tej informacji jest utrudniona.( Właściciel kol. Władysław KOMOROWSKI - Olsztyn)

WACHTELHUND I POLOWANIE

Źródło informacji i  fotografii: - zbiory własne, internet.

Wzorzec FCI nr 104/12.03.1999/GB

PŁOCHACZ NIEMIECKI – WACHTELHUND

(Deutscher Wachtelhund, German Spaniel)

Kraj pochodzenia: Niemcy

Data publikacji obowiązującego wzorca: 24.07.1996

Użytkowanie: płochacz, wszechstronny pies myśliwski.

Klasyfikacja FCI: Grupa 8 - Aportery, płochacze i psy dowodne.

Sekcja 2 - Płochacze.

Podlega próbom pracy.

KRÓTKI RYS HISTORYCZNY:

Z literatury dotyczącej łowiectwa wynika, że już od setek lat istniały psy

myśliwskie podobne do obecnego płochacza niemieckiego, użytkowane

do wypłaszania dzikiej zwierzyny. Także określenie „Wachtelhund”

(Wachtel - w języku niemieckim „przepiórka” - pies do polowań na

przepiórki) można poprzeć historycznymi dowodami.

Na przełomie poprzedniego wieku rozpoczęto hodowlę rasy płochacz

niemiecki, zapisanej w księgach rodowodowych. Przodkiem rasy był

LORD AUGUSTA 1834 L, pochodzący z Staufenberg'a (Górna Bawaria).

W wyniku kojarzeń z odpowiednimi sukami rozpoczęto hodowlę tej

rasy. Początek stanowiły psy o umaszczeniu tylko brązowym (częściowo

z białymi znaczeniami) i biało-brązowym. Za osobliwość uchodziły psy

biało-brązowe z małymi, czerwonymi znaczeniami na głowie i łapach,

tzw. „podpalaniem”. Suka BABY auf der Schanze 1838 L wniosła do

hodowli umaszczenie brązowo-dereszowate. Rudolf Frieß (R.F.), mający

przez dziesiątki lat wpływ na hodowlę płochacza niemieckiego przyczynił

się do rozdziału hodowli na umaszczenie brązowe i brązowodereszowate.

Mimo wąskiej bazy wyjściowej w hodowli, na skutek

ukierunkowanego kojarzenia w obrębie obydwóch odmian udało się mu

zapobiec wadom genetycznym. Rozdział umaszczeń wydawał się mieć

sens także ze względu na trochę różne predyspozycje psów. Psy

brązowe, jako polujące na krótkich dystansach, chętniej płoszą

zwierzynę; psy brązowo-dereszowate, pracujące na dłuższych dystansach,

szczególnie chętnie pracują na tropie.

Różne predyspozycje nie mogą już obecnie uchodzić za niezawodną

cechę charakterystyczną, różnicującą obydwie odmiany, ponieważ

w między czasie z różnych względów dokonywano wielokrotnych

kojarzeń w obrębie obydwóch odmian. Ogólnie jednak jeszcze obecnie

obowiązuje ten rozdział w celu otrzymania już nie spokrewnionej ze

sobą rezerwy krwi w obrębie rasy.

Płochacz niemiecki był i jest hodowany wyłącznie przez myśliwych

i dla myśliwych, jako płochacz i wszechstronnie użytkowy pies myśliwski.

WYGLĄD OGÓLNY:

Płochacz niemiecki jest psem średniej wielkości, o długim włosie,

dobrze umięśniony, o szlachetnej głowie i mocnym kośćcu. Ogólnie

dłuższy niż wyższy, w żadnym razie nie może sprawiać wrażenia

wysokonożnego.

WAŻNE PROPORCJE:

Stosunek długości tułowia do wysokości w kłębie 1,2:1

Stosunek głębokości klatki piersiowej do wysokości w kłębie 0,5:1

Stosunek długości kufy do mózgoczaszki 1:1

ZACHOWANIE - TEMPERAMENT:

Żywiołowy, zapalony myśliwy, przyjazny i pewny siebie, bardzo pojętny

i łatwy do układania, nigdy płochliwy, ani agresywny.

Cechy charakterystyczne płochacza niemieckiego:

- posiada silną wolę do przeszukiwania terenu,

- chętnie i pewnie podejmuje pracę na tropie,

- niezawodny w głoszeniu,

- o doskonałym węch,

- lubiący aportować i pracę w wodzie,

- cięty wobec zwierzyny i drapieżników,

- przy odpowiednim ułożeniu i prowadzeniu, samodzielnie poluje

i przeszukuje teren, niezawodny także w pracy na śladzie krwi

i w odnajdywaniu postrzałków. Od początku hodowli nie zwracano

uwagi na predyspozycje psa do robienia „stójki”.

GŁOWA:

Mózgoczaszka:

Czaszka: Płaska, średnioszeroka, bez widocznego guza potylicznego.

Stop: Tylko nieznacznie zaznaczony.

Trzewioczaszka:

Nos: Trufla nosa duża i ciemna, z szeroko rozwartymi nozdrzami. Ślady

depigmentacji stanowią wadę. Lekki garbonos jest ozdobą posa.

Kufa: Mocna, grzbiet nosa równy i szeroki, lekko opadający ku końcowi.

Nigdy spiczasta, ani krótsza niż mózgoczaszka.

Wargi: Gładkie, suche, ściśle przylegające. Pigmentacja odpowiednia do

umaszczenia.

Szczęki/uzębienie: Uzębienie kompletne (42 zęby) według schematu

(widziane od przodu):

prawa strona M P C I I C P M lewa strona

szczęka 2 4 1 3 3 1 4 2 szczęka

żuchwa 3 4 1 3 3 1 4 3 żuchwa

Objaśnienia: I - siekacze (dentes incisivi), C - kły (dentes canini), P -

przedtrzonowce (premolares) , M - trzonowce (molares).

Zgryz nożycowy. Zgryz cęgowy tolerowany. Zęby dobrze rozwinięte,

mocne.

Policzki: Suche, przylegające, łuki jarzmowe nie uwypuklone.

Oczy: Brązowe (średnio), tak ciemne, jak to możliwe. Średniej wielkości,

nieznacznie skośne, nie wyłupiaste, ani zbyt głęboko osadzone.

Powieki ściśle przylegające, bez widocznej trzeciej powieki.

Brzegi powiek pokryte włosami.

Uszy: Wysoko i szeroko osadzone, płaskie, nie zwijające się,

przylegające. Nie grube, mięsiste lub cienkie. Równomiernie

pokryte włosami, sięgającymi poza krawędź małżowiny.

Wyciągnięte do przodu, sięgają trufli nosa.

SZYJA:

Mocna, kark szczególnie dobrze umięśniony. Bez widocznego podgardla,

rozszerzająca się w kierunku klatki piersiowej.

TUŁÓW:

Linia górna: Prosta, płynnie przechodząca przez poszczególne części

tułowia, zad lekko opadający, ogon noszony na linii grzbietu lub

lekko poniżej.

Kłąb: mocny i dobrze zaznaczony.

Grzbiet: krótki i mocny, nie zapadnięty za kłębem.

Lędźwie: dobrze umięśnione, sprawiają wrażenie szerokich.

Zad: lekko opadający, nigdy nie przebudowany. Nieznacznie poniżej

kłębu.

Klatka piersiowa: Widziana od przodu owalna w przekroju. Widziana

z boku sięga aż do łokci. Długa, dobrze wysklepiona, nigdy nie

beczkowata ani płaska.

Dolna linia i brzuch: Od ostatnich żeber rzekomych miernie podkasany,

pokryty gęstym włosem właściwym jak i podszerstkiem.

OGON:

W spokoju noszony prosto na przedłużeniu linii grzbietu lub nieco

poniżej. W stanie pobudzenia lekko wzniesiony i w ciągłym ruchu. Aby

uniknąć zranienia ogon winien być przycięty (kopiowany) najwyżej

o 1/3 długości, w pierwszych trzech dniach po urodzeniu. W krajach,

w których obowiązuje zakaz cięcia ogonów, można pozostawić go naturalnej

długości.

KOŃCZYNY:

Kończyny przednie:

Widziane od przodu, proste i równoległe, widziane z boku ustawione

pionowo w stosunku do podłoża, dobrze kątowane.

Łopatki: Dobrze umięśnione, ściśle przylegające do tułowia.

Ramiona: W ruchu poruszające się wzdłuż klatki piersiowej.

Łokcie: Ściśle przylegające do tułowia, nie odstające, ani zbyt mocno

przylegające.

Przedramiona: Proste. Stawy bez widocznych zmian krzywicznych.

Stawy nadgarstkowe: Mocne.

Śródręcza: Nieznacznie pochylone.

Łapy przednie: Łyżkowate (w kształcie łyżki), palce dobrze zwarte.

Niepożądane są łapy kocie lub zajęcze. Mocne, odporne, dobrze

pigmentowane opuszki. Pazury mocne.

Kończyny tylne:

Widziane z boku, dobrze kątowane w stawach kolanowych i skokowych,

widziane od tyłu proste i równoległe. W postawie ani beczkowate, ani

krowie. Kościec mocny.

Uda: Szerokie i dobrze umięśnione, dobrze kątowane w stawach

biodrowych.

Stawy kolanowe: Mocne, dobrze kątowane.

Podudzia: Długie, dobrze umięśnione i mocne.

Stawy skokowe: Mocne.

Śródstopia: Krótkie, ustawione pionowo.

Łapy tylne: Jak przednie.

CHÓD:

Płynny, wydajny, łapy powinny poruszać się po linii prostej i równolegle

wzdłuż ciała.

SKÓRA:

gruba i ściśle przylegająca, bez fałd i pigmentacji.

OKRYWA WŁOSOWA:

Włos: Mocny, ściśle przylegający, lekko falisty, czasami także lokowaty

(karakuł) lub gładki, długi włos, o gęstym podszerstku. Nie za

długi, nie za cienki ani jedwabisty. Na karku, na uszach i na

zadzie często występują loki. Na tylnych powierzchniach przednich

kończyn i na ogonie występują obfite pióra. Na szyi często

występuje żabot. Brzuch dobrze owłosiony. Kufa i część twarzowa

pokryta gęstym, krótkim włosem. Uszy pokryte lokami lub

gęstym, falistym włosem, przechodzącym również na stronę

wewnętrzną. Między palcami włos obfity, ale niezbyt długi.

Umaszczenie: Płochacz niemiecki hodowany jest w dwóch odmianach:

- odmiana jednolicie brązowa, rzadziej czerwona*, często o białych lub

dropiatych znaczeniach na piersi i palcach.

- odmiana brązowo-dereszowata, rzadziej brązowo-czerwona* - na tle

barwy zasadniczej występują brązowe lub czerwone* włosy,

pomieszane gęsto z białymi. Często pies ma brązową lub czerwoną*

głowę, jak również łaty, a także płaszcz na całym grzbiecie.

Do tego umaszczenia należy także dropiate - na białym tle duże

brązowe względnie czerwone* łaty, jak również umaszczenia

marmurkowe - na tle zasadniczej, białej barwy występują

dodatkowo brązowe względnie czerwone* kosmyki włosów,

w kształcie cętek lub kropek, także gdy rodzice są maści jednolitej.

W obydwóch odmianach umaszczenia mogą występować czerwone*

znaczenia (podpalanie) nad oczami, na kufie, łapach i przy

odbycie.

* - zaliczamy tutaj wszystkie występujące warianty koloru czerwonego

(lisi, sarni lub jeleni).

WZROST:

Wysokość w kłębie: psy 48 - 54 cm,

suki 45 - 52 cm.

Masa ciała: Odpowiednio do wielkości psa masa ciała waha się między

18 a 25 kg. Suki trochę lżejsze od psów.

WADY:

Wszelkie odstępstwa od powyższego wzorca powinny być traktowane

jako wady, obniżające ocenę w zależności od stopnia ich nasilenia.

- wyraźnie zaznaczony stop (przełom czołowo-nosowy),

- brak P-1

- zbyt głębokie, zbyt luźne fafle,

- luźne powieki,

- zbyt wąski kanał uszny (predyspozycja do stanów zapalnych ucha),

- beczkowata klatka piersiowa,

- wysokonożność, delikatny kościec,

- włos cienki, rzadki lub jedwabisty, słabo owłosiony brzuch,

- „skórzaste” (pozbawione włosów) końce uszu,

- niewielkie przekroczenie górnej lub dolnej granicy wielkości i masy

ciała.

POWAŻNE WADY:

- zmiany na skórze (stany zapalne skóry, atopia),

- braki zębowe (poza brakiem jednego P-1).

WADY DYSKWALIFIKUJĄCE:

- słaby charakter, negatywna reakcja na strzał, brak ciętości na dziką

zwierzynę,

- poważne wady zgryzu (przodozgryz, tyłozgryz, zgryz przemienny),

- ektropium, entropium,

- umaszczenie czarne.

UWAGA:

Samce muszą mieć dwa, prawidłowo wykształcone jądra, całkowicie

umieszczone w worku mosznowym.